Quand che 'l vent a fa gëme la foresta
e a smija che 'l cel a l'àbia da casché,
pesant e doloros come 'n castigh,
tuti j'osei dël nì 's buto a pioré;
ma subit l'ala mòrbida dla mama,
come carëssa e forssa 'd protession
a së stend a scaodé vite e speransse
e a fa sponté 'n sol ëd benedission.
Così ti sla mia anima sburdija,
con j' ale rote, ch'a san nen volé,
Aosiliatris, të stende 'l tò mantel
fort e grandios, che tuti a peul salvé.
'T ses maestosa come 'na regin-a;
it comande le steile, 'l mar e 'l cel;
J'angej a canto la toa gran clemenssa
e 'na coron-a a splend an sël tò vel;
ma mi se 't goardo e it vëdo così bela,
Mama dël cel, im sento nen genà,
perchè 'l tò nom l'é tuta 'n armonia
ëd dolcëssa, d'amor e 'd carità.
La toa potenssa, ch'a ruin-a sempre
la superbia dl'infern e dij sò fieuj,
Mama, per mi l'é 'n ancora 'd salvëssa,
a l'é gioia e soris, se mi i lo veuj.
Oh, ti che 't l'has vinciu tante bataje,
difendme, Aosiliatris, contra 'l malheur!
Ti, Maria, che per mi 't ses luce e grassia,
dame col Cit che 't l'has davzin al cheur.
