Mè dialet l'ha 'na voss ch'am toca l'anima.
Ij ton, le sfumadure: tut mia mama;
la forssa protetriss ëd mè papà;
la dolcëssa, la pas, la poesia
'd j'ore passà 'nt ël cheur dla mia famija.
A l'é gentil, ma sensa tante smorfie,
afeto-os, ma l'é nen sentimental,
nen ciaramlon, ma fresch e spiritos;
a l'é fin, ma a sa fesse con la gent;
sensa superbia, ma a ten bin so post.
A l'é lë specc ëd l'anima'd Turin,
ch'a sent tant, ma ch'a 's buta nen an piassa.
Oh, pieve pura le parole grosse,
i discors ch'ampinisso mach la testa
e ch'a la fan avnì grossa parej,
la comedia dij crij apassionà,
j feu ch'a brilo ma ch'a scaodo nen!
Pié tut, ma a mi lasseme mè dialet.