So choeur a l'é come n'osel an gabia:
a bogia j'ale, ma a peul nen volé,
as sent andrinta tante e tante note,
a deurb al bec, ma a riess nen a canté.
Opura a canta, sì, ma come n'arpa
tocà da un ch'a l'abia 'n grop an gola;
tut aj sorid e chiel a part content,
ma peuj as guarda 'ntorn: soa strà l'é sola.
A vëd al sol, ma nen come a mesdì;
a lo vëd come nsl'ora dël tramont:
nen sfacià, ciaramlon, sensa rigoard,
nen strafotent come 'l padron dël mond;
a lo vëd d'or e d'feu, tut circondà
da 'na coro-na 'd gloria e dë splendor.,
ma pien ëd sentiment e delicà
come 'l penel pi fin d'un gran pitor.
Antorn, ël ciel l'é tut na sfumadura:
sì, luce cha fa sbate le parpeile,
là, 'n color ch'as dëstissa silensios
e a s'asprofonda, giù, daré dle steile.
So cheur a l'é na vos ch'a ciama sempre,
ma gnun a sent so crij ëd tenerëssa,
a l'é na fiama forta ch'at divora
ma gnun a vëd mai luse soa carëssa.
Signor, quand ch'a l'é strac e tormentà,
pijlo ti ntle toe man onipotente,
daje ti col asgoard ch'aj les andrinta
fin-a an fond, con bontà, sensa di gnente.
